Marionette RPG v.2

Ren Maaka

Prosty pokój - nic dodać, nic ująć.

Ren Maaka

Położył sensei'a ostrożnie na łóżku, przyglądając mu się z mieszaniną smutku i ciekawości.

Itoshiki Nozomu

Chwycił chłopaka mocno za rękę dalej z zamkniętymi oczami, przejechał po jego ręce lodowatymi opuszkami palców.
-Arigato... Ren-sama...
Otworzył oczy, które były nieco przekrwione ze... zmęczenia? Niestety nie ujrzał go... sam nie wiedział dlaczego tak się stało, że tajemniczy osobnik zwany Renem znikł.
Wstał z łóżka szybko i zawinął poranioną szyję w kawałek bandaża.
-To... ja tego już nie rozumiem...'
Zmienił koszulę na czystą a zakrwawioną rzucił na krzesło. Wyszedł z hotelu.
[z/t]

Ren Maaka

Trzasnęło. Na łóżku wylądował Ren z przytulonym do niego sensei'em.

Itoshiki Nozomu

Zaczął szybko mrugać oczami, ponieważ ponownie znalazł się na gigantycznym purpurowym łóżku co z szafką nocną robił za całe umeblowanie domu.
Ściany były pomalowane na delikatny blady róż... kolor płatka kwiatu wiśni.
Pomijając malunki pędzla Itoshikiego to było tu w miarę schludnie.
A malunki... były przepełnione rozpaczą. Zwykle malowane za pomocą kilku krótkich kresek.
Zamiast twarzy czerwone koło z nazwiskiem/przydomkiem w środku.
Nauczyciel. Rozpacz. Samobójca. Zakochaniec. Artysta.

Ren Maaka

Już kiedyś tu był, więc się nie przyglądał.
Przygryzł wargę, nie wiedząc, co ma powiedzieć.
- Więc...jesteśmy w sobie...um...

Itoshiki Nozomu

-...zakochani?
Mruknął wpatrując się w swój rysunek gdzie narysował siebie spadającego i wyciągniętą ku niemu dłoń.

Ren Maaka

- Uhm...tak.
Czuł, że popełnia jakieś feux pas, opowiadając tylko o tym.
Milczał więc.

Itoshiki Nozomu

Nie wiedział co zrobić w takiej... niezręcznej sytuacji.
Dodajmy do tego jego zakichaną nieśmiałość.
Powiedział że go kocha. Wie że go kocha...
-ALE NIE WIEM JAK OKAZAĆ MIŁOŚĆ! ZETSUBOUSHITA!
Dokończył swe wywody na głos.

Ren Maaka

Spojrzał na niego zdziwiony.
- D-do mnie? - zadał bezmyślne pytanie.
Przytulił go do siebie, w myślach na siebie wrzeszczał.

Itoshiki Nozomu

-Hai...'
Odparł całkowicie już zrozpaczony. Nie wiedział co ma zrobić.
23 lata beznadziejności uczuciowej. Nic tylko lodowate spojrzenie kierowane ku ludziom.
Życie w izolacji. Dejima.

Ren Maaka

Przewrócił go na brzuch i pochylił się nad nim.

Itoshiki Nozomu

Cicho jęknął, nie mógł odwrócić zbytnio głowy tak więc wygodnie rozłożył się na łóżku.

Ren Maaka

Uśmiechnął się.
Walić swój strach.
Pocałował go czule w usta, wsuwając rękę pod jego ubranie.

Itoshiki Nozomu

Cicho zamruczał, mocniej przywarł do łóżka.
Strach przeszedł na niego.